Nietrzymanie moczu jest powszechnym problemem, który w zależności od wieku i badanej populacji dotyczy nawet 45 proc. kobiet. Podstawowym elementem tej choroby jest bardzo duży wpływ na jakość życia, zarówno w sferze socjalnej, zawodowej, jak i seksualnej.
Wyróżnia się trzy główne rodzaje nietrzymania moczu: wysiłkowe, nietrzymanie moczu z parć naglących oraz mieszane, w którym jednocześnie występują objawy obu podstawowych postaci. Wysiłkowe nietrzymanie meczu charakteryzuje się niekontrolowanym wyciekiem moczu podczas kaszlu, kichania, śmiechu, wysiłku fizycznego, a nawet nagłej zmiany pozycji ciała.
Przyczyną tych zaburzeń jest przede wszystkim osłabienie mięśni i więzadeł dna miednicy oraz niewydolność zwieracza cewki moczowej. Do podstawowych czynników ryzyka tego rodzaju nietrzymania moczu należy otyłość, ciąża, poród, zmiany hormonalne związane z niedoborem estrogenów oraz genetyczne właściwości budowy tkanki łącznej.
Podłożem nadreaktywności pęcherza moczowego mogą być schorzenia neurologiczne, jednakże częściej zaburzenie to ma charakter czynnościowy, związany z nieprawidłową odpowiedzią ośrodka mikcji na wypełnienie pęcherza. Częstość występowania tej choroby wzrasta wraz z wiekiem kobiet. Odczuwanie parć naglących może być również związane z obniżeniem narządu płciowego, w przypadku utrzymującego się zalegania moczu przy nieprawidłowym opróżnianiu pęcherza moczowego i w tych sytuacjach często współistnieje z nawracającymi infekcjami układu moczowego. Mieszane nietrzymanie moczu łączy w sobie obie komponenty, często z przewagą jednej z nich.
Nietrzymanie moczu jest patologią, która w bardzo znaczący sposób może wpływać na komfort życia kobiety. Stosowanie dostępnych specjalistycznych wkładek, podpasek, tamponów ta jedynie postępowanie objawowe, które w niewielkim stopniu może poprawić jakość życia.
Nietrzymanie moczu można skutecznie leczyć. Leczenie nietrzymania moczu z parć naglących opiera się na modyfikacji stylu życia polegającego na kontrolowaniu ilości oraz rodzaju przyjmowanych płynów, treningu pęcherza moczowego związanego z wypracowaniem kontroli nad częstością mikcji oraz stosowaniu preparatów farmakologicznych rozkurczających mięśnie gładkie pęcherza moczowego.